“Kijk nou, die buitenlanders zijn ons wagentje al aan het uitladen”, roep ik. Mijn leaseauto met boedelbak staat fout geparkeerd in de Kolenkitbuurt, een van Amsterdams prachtwijken. Studerende dochter heeft met een vriendin tijdelijk onderdak gevonden in een appartement dat al tijden te koop staat. Ik help verhuizen, en ga na de rit vanuit Zwolle eerst even mee naar boven om het appartement te inspecteren. De opmerking maak ik schertsend, want hoewel het op de zonnige zaterdagmiddag druk is op straat, en het multiculti aanbod overduidelijk aanwezig, bemoeit niemand zich met de inhoud van de open laadbak. Nou ja, schertsend, er klinkt wel enige zorg in door, op het niveau van “Kun je hier ’s avonds wel over straat, meisje?”.
Vriendlief en ik beginnen gewoon zelf met uitladen, en staan op een gegeven moment op de stoep wat te sleuren aan een wasmachine. Twee mannen lopen in onze richting. Eén op leeftijd, met een grijs ringbaardje en een rond wollen mutsje. Van Kooten en De Bie hebben hem ooit als sjabloon voor hun modelallochtoon gebruikt. Nummer twee is ook een multicultureel sjabloon, maar dan 30 jaar jonger. Type Ali B., met ook nadrukkelijk een initiaal als achternaam. Je schrikt toch even als ze je aanspreken. “Helpen, meneer?”, en wij denken natuurlijk meteen aan de oude Amsterdamse variant: “Meneer, wij hebben op uw auto gepast, mogen wij even afrekenen?”.
Maar goed, omgekeerd integreren is ook een kunst. Gevieren slaan we de handen onder de wasmachine en duwen hem vier trappen op. We worden tot in de badkamer begeleid, en de twee mannen nemen vriendelijk afscheid. “Graag gedaan, meneer”, op ons dankwoord. Ondertussen vertelt dochter honderduit over de mensen die ze, op en neer, al in het portiek ontmoet heeft. Rachid woont er al 12 jaar en meldt als hoogtepunt van het wonen hier het buurtfeest.
We kijken samen uit het raam. “Ze zijn nu echt aan het uitladen!” En inderdaad, iemand heeft het matras op zijn hoofd gehesen en loopt ermee… ons portiek in. Het blijkt het ronde wollen mutsje te zijn, dat vond dat de hulp aan de nieuwkomers nog niet voldoende was geweest. Ook zijn kleinzoon komt met de armen vol nog een keer naar boven. Tot vandaag weten wij niet of ze boven, onder of om de hoek wonen, maar wij voelen ons wel meteen welkom in de wijk. Jammer dat Geert W. dit nooit meer kan meemaken. Nederland zou er anders uitzien.
Vriendlief en ik beginnen gewoon zelf met uitladen, en staan op een gegeven moment op de stoep wat te sleuren aan een wasmachine. Twee mannen lopen in onze richting. Eén op leeftijd, met een grijs ringbaardje en een rond wollen mutsje. Van Kooten en De Bie hebben hem ooit als sjabloon voor hun modelallochtoon gebruikt. Nummer twee is ook een multicultureel sjabloon, maar dan 30 jaar jonger. Type Ali B., met ook nadrukkelijk een initiaal als achternaam. Je schrikt toch even als ze je aanspreken. “Helpen, meneer?”, en wij denken natuurlijk meteen aan de oude Amsterdamse variant: “Meneer, wij hebben op uw auto gepast, mogen wij even afrekenen?”.
Maar goed, omgekeerd integreren is ook een kunst. Gevieren slaan we de handen onder de wasmachine en duwen hem vier trappen op. We worden tot in de badkamer begeleid, en de twee mannen nemen vriendelijk afscheid. “Graag gedaan, meneer”, op ons dankwoord. Ondertussen vertelt dochter honderduit over de mensen die ze, op en neer, al in het portiek ontmoet heeft. Rachid woont er al 12 jaar en meldt als hoogtepunt van het wonen hier het buurtfeest.
We kijken samen uit het raam. “Ze zijn nu echt aan het uitladen!” En inderdaad, iemand heeft het matras op zijn hoofd gehesen en loopt ermee… ons portiek in. Het blijkt het ronde wollen mutsje te zijn, dat vond dat de hulp aan de nieuwkomers nog niet voldoende was geweest. Ook zijn kleinzoon komt met de armen vol nog een keer naar boven. Tot vandaag weten wij niet of ze boven, onder of om de hoek wonen, maar wij voelen ons wel meteen welkom in de wijk. Jammer dat Geert W. dit nooit meer kan meemaken. Nederland zou er anders uitzien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten